Η σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί διαχρονικό και πολύπλευρο φαινόμενο, με αρκετά σοβαρές επιπτώσεις στον ψυχισμό του θύματος. Σήμερα, υπολογίζεται ότι 5% των παιδιών και 10% των ενήλικων γυναικών, πέφτουν θύματα βιασμού, με τα περισσότερα από αυτά να στιγματίζονται για μία ολόκληρη ζωή. Άξιο αναφοράς κρίνεται το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να υποστούν μία τόσο δραματική εμπειρία σε σχέση με τους άνδρες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι τελευταίοι δεν έχουν κακοποιηθεί εξίσου. Σε αντίθεση με τον γυναικείο βιασμό, που είναι και συχνότερος και συνηθέστερος, ο ανδρικός συχνά αποσιωπάται από τα θύματα, τα οποία καταβάλλονται από έντονο άγχος και ντροπή. Οι περισσότεροι, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, θέλοντας να διαφυλάξουν την ανδρική τους ταυτότητα, όλα εκείνα τα δυνατά χαρακτηριστικά τους, όπως είναι η κυριαρχία, ο δυναμισμός, ο έλεγχος, συχνά αποκρύπτουν τέτοιες πράξεις βίας, που έχουν διαπραχθεί είτε από άτομα του ίδιου, ή ακόμη και του αντίθετου φύλου. Ένας από τους λόγους που η σημερινή κοινωνία αγνοεί τέτοια περιστατικά, είναι ακριβώς αυτός, επειδή σχεδόν ποτέ κανείς δεν μίλησε.
Σίγουρα θα αναρωτιούνται πολλοί, πως είναι δυνατόν να αναφέρεται ένα άρθρο στην ανδρική σεξουαλική κακοποίηση, την στιγμή που στην Αμερική κάθε 90 δευτερόλεπτα, βιάζεται μία γυναίκα και στην Γαλλία ετησίως κακοποιούνται 25.000, ενώ άλλοι πάλι θα απορούν και μόνο στο άκουσμα, άραγε υπάρχει; Φυσικά! Ο γυναικείος βιασμός είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει αρκετά την κοινωνία, έχει προβληθεί δικαίως παγκοσμίως και έχουν ευαισθητοποιηθεί πάρα πολλές οργανώσεις. Το θέμα της ανδρικής κακοποίησης από την άλλη, έχει παραμείνει στην αφάνεια.
Έρευνες έχουν αποδείξει ότι ένας στους έξι άνδρες έχει βρεθεί στη θέση του θύματος κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του. Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση στην κοινωνία σήμερα, είναι ότι οι βιαστές τους είναι ετερόφυλοι! Οι ψυχολόγοι συμφωνούν στο ότι, αυτό που εγείρει το ερωτικό ενδιαφέρον τους, είναι η επιβολή εξουσίας με όποιο βίαιο τρόπο, παρά η σεξουαλική ικανοποίηση. Αυτό επιβεβαιώνεται ακόμη από το ότι το 50% επιλέγει άτομα και των δύο φύλων. Τα ποσοστά των θυμάτων διογκώνονται σε χώρους εγκλεισμού, όπως είναι οι φυλακές, αλλά και στο στρατό, με τους ομοφυλόφιλους δράστες να αγγίζουν μόλις το 2-5%. Είναι τρομερό το πώς η ανθρώπινη φύση μπορεί να αποβάλλει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την ξεχωρίζουν από τα ζώα, όπως είναι η συγκράτηση, ο σεβασμός κ.α. Ακόμη πιο περίεργο και απεχθές είναι το γεγονός ότι ανήλικοι κυρίως κρατούμενοι, με χαμηλό ανάστημα, ίσως θηλυπρεπή χαρακτηριστικά, μειωμένη αυτοεκτίμηση, παθητικότητα, στοχοποιούνται από τους ισχυρούς τραμπούκους των φυλακών, οι οποίοι δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ομοφυλόφιλους. Θεωρούν ότι εφόσον η διείσδυση δεν γίνεται σε εκείνους, είναι αυτοί που έχουν τον έλεγχο, που θεωρούν τα θύματά τους υποκατάστατα της γυναικείας παρουσίας. Όλα αυτά μαρτυρούν το πώς ο εγκλεισμός, ή οι αντίξοες συνθήκες (πχ πόλεμος, στρατός), μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια τα ήδη υπάρχοντα κτηνώδη ένστικτα του ανθρώπου.
Ο φαύλος αυτός κύκλος της ανομίας που επικρατεί στις φυλακές, κυρίως με τα ποσοστά να δείχνουν ότι ένας στους πέντε κρατουμένους είχε εξαναγκαστεί σε σεξουαλική συνεύρεση, οδηγεί στην αποτελμάτωση ολόκληρης κοινωνίας. Το έτος 2000, 25.000 κρατούμενοι προσβλήθηκαν από τον ιό HIV με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους, αλλά και των υπολοίπων, ιδίως όταν εκείνοι αποφυλακισθούν και ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία.
Ωστόσο και γυναίκες έχει τύχει να αναλάβουν το δράστη, όσο και αν ξενίζει σε εμάς τις γυναίκες σήμερα αυτό. Ο λόγος που δεν έχει γνωστοποιηθεί αρκετά αυτό είναι γιατί είναι αρκετά δύσκολο να καταγραφεί κάτι τέτοιο είτε από κακοποιημένα παιδιά που φοβούνται να μιλήσουν, είτε από κακοποιημένους συζύγους, που αγχώνονται μπροστά στην κατακραυγή του κόσμου. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των Filkelhor και Russell, οι γυναίκες δράστες αποτελούν το 13% των σεξουαλικών εγκλημάτων κατά γυναικών και το 24% κατά των ανδρών, καθόλου αμελητέα ποσοστά. Μάλιστα, οι περισσότερες από αυτές, μειώνοντας τη θυματοποίησή τους, υποστήριζαν ότι και οι ίδιες στην παιδική τους ηλικία είχαν κακοποιηθεί και εμπλακεί σε σεξουαλικές δράσεις άθελά τους, πράγμα που ίσχυε κιόλας. Και στο σημείο αυτό διαφαίνεται το πώς προηγούμενα βιώματα που δεν έχουν αντιμετωπιστεί με την ανάλογη θεραπεία, μπορούν να μετουσιώσουν το θύμα σε θύτη και το αντίστροφο.
Είναι σημαντικό σαν κοινωνία να δεχόμαστε τα ‘’όχι’’ του άλλου σε όλα τα επίπεδα, ώστε να σεβαστούν και οι άλλοι τις δικές μας επιθυμίες. Όλες αυτές οι αναβιώσεις του τραύματος του βιασμού, δημιουργούν δυστυχισμένες υπάρξεις , που ζουν στην νωθρότητα και την κατάθλιψη. Για αυτό αν γνωρίζεις κάποιο περιστατικό κακοποίησης, μην το κρατάς για τον εαυτό σου, σίγουρα αφορά ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο…
Από Μιστιλόγλου Σπυριδούλα
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
