Όταν ακούμε τον όρο κατάθλιψη, συνήθως φανταζόμαστε ανθρώπους στα πατώματα κυριολεκτικά και μεταφορικά, ανθρώπους που κλαίνε όλη τη μέρα, δεν τρώνε κι έχουν παντελή άρνηση για ζωή.
Αυτό όμως συνέβαινε παλιά. Όταν η κατάθλιψη ήταν ταμπού και όποιος τη βίωνε θεωρούνταν τρελός, με αυτοκτονικές τάσεις. Πλέον η επιστήμη έχει αναλύσει πλήρως τα στάδια και τα είδη, οποιασδήποτε ψυχικής “ανωμαλίας” ή διακύμανσης.
Εκτός από την παραπάνω μορφή προφανούς κατάθλιψης, υπάρχει και η πιο “ύπουλη”, μη ευδιάκριτη πάντα. Αυτή, της ήπιας κατάθλιψης, που πολλοί μπορεί να βιώνουμε, αλλά λίγοι γνωρίζουμε και πολλές φορές, δικαιολογούμε.
Ένας άνθρωπος με ήπια κατάθλιψη, μπορεί να ζει πάνω κάτω φυσιολογικά. Παρατηρείται συνήθως όμως μια άρνηση για τις δραστηριότητες της καθημερινότητας και τις απολαύσεις της ζωής. Ένα άτομο που βιώνει το στάδιο μιας ήπιας μορφής κατάθλιψης, πολλές φορές δεν έχει όρεξη να βγει, να διασκεδάσει και να δει φίλους, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν έχει διάθεση να ταξιδέψει ή να έχει ερωτική ζωή. Κάποιες φορές αυτό προκύπτει μετά από κάποιο χωρισμό ή συναισθηματική απογοήτευση, όπου το άτομο, αρνείται να προχωρήσει. Υπάρχει ενδεχομένως δυσαρέσκεια στον επαγγελματικό τομέα ή αδράνεια. Ίσως και υπερευαίσθητη ή υπεραναλυτική συμπεριφορά.
Πολλές φορές όλα αυτά τα συμπτώματα, ορίζονται από το άτομο ως φυσιολογικά. Όταν όμως η διάρκειά τους είναι μεγάλη, τότε έχουμε να κάνουμε με μια ήπιας μορφής κατάθλιψη και καλό είναι, να μην το προσπεράσουμε. Χρειάζεται αποδοχή και προσπάθεια και αν αυτό δεν αποδώσει, η γνώμη ενός ειδικού, δε βλάπτει ποτέ.
Οι μέρες δε γυρίζουν πίσω και όσες περισσότερες σπαταλούμε με δυσάρεστα συναισθήματα, αδράνεια και λάθος επιλογές, τόσο χειρότερη κάνουμε, την ποιότητα της ζωής μας.
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
