Σάλος έχει προκληθεί μετά την άδικη θανάτωση ενός 25χρονου χιμπατζή, στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Το ζώο δραπέτευσε, με αποτέλεσμα να έρθει σε επαφή με πολίτες, γεγονός που κρίθηκε επικίνδυνο, για τη δημόσια ασφάλεια.
Σύμφωνα με τους υπεύθυνους του πάρκου οι οποίοι προέβησαν στη θανάτωσή του, η λύση αυτή ήταν μονόδρομος, μιας και το ζώο ήταν φοβισμένο, επιθετικό και σε περίπτωση που αποφάσιζαν την αναισθησία, ο χρόνος που θα μεσολαβούσε θα ήταν περίπου 20 λεπτά, λόγω του μεγέθους του.
Φυσικά κάτι τέτοιο, δε συνέβη πρώτη φορά. Το 2018 είχαν θανατωθεί δύο ιαγουάροι, για τον ίδιο λόγο.
Τα περιστατικά αυτά φέρνουν στην επιφάνεια αρχικά το μέγιστο ερώτημα του γιατί, άγρια ζώα να ζούνε φυλακισμένα σε ζωολογικούς κήπους και όχι στο περιβάλλον τους, αλλά και το μεγάλο ζήτημα της άγνοιας φύλαξης και διατήρησης της άγριας ζωής, στη χώρα μας. Προφανώς ό,τι δραπετεύει, δεν εκτελείται.
Όλοι οι κύριοι και κυρίες που απαρτίζουν την πολιτική, ετοιμόρροπη σκηνή της Ελλάδας (με εξαιρέσεις πάντα), που βροντοφωνάζουν την αγάπη τους για τα ζώα και τη φύση, που προασπίζονται την πράσινη ανάπτυξη αλλά ένα γραφείο μιας δημόσιας υπηρεσίας κρύβει εκτυπωμένο ένα δάσος του Αμαζονίου, ενώ όλα πλέον γίνονται διαδικτυακά… Που σέβονται τα δικαιώματα των ζώων αλλά ετοιμάζονται να ψηφίσουν την τροπολογία, σύμφωνα με την οποία καταργείται η σφαγή με αναισθησία για χάριν του κέρδους… Που, που, που…
Όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες που συμβιώνουν με την άγρια ζωή αλλά δε γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτή, θα έπρεπε να αναρωτηθούν. Ποιος θα έπρεπε να ήταν κανονικά, στη θέση του άτυχου χιμπατζή;
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
