Όταν πρωτό ακούει κανείς το όνομα ‘’Καραϊβική’’, σίγουρα αυτό που του έρχεται στο νου είναι τα γαλαζοπράσινα νερά των νησιωτικών συμπλεγμάτων της, ο ηλιόλουστος καιρός και οι πολυτελείς υποδομές, ένας επίγειος παράδεισος στην καρδιά του Ατλαντικού, με άλλα λόγια. Ποιος δεν μακαρίζει τις τύχες όσων κατοίκων ζουν μόνιμα στον ονειρεμένο αυτόν προορισμό και ακόμα περισσότερο τους χιλιάδες τουρίστες, που συρρέουν μαζικά στα νησιά της Καραϊβικής θάλασσας από όλον τον κόσμο; Αυτή θα ήταν μία τυπική, παιδική, αθώα σκέψη, που αν τεθεί υπό επεξεργασία, μάλλον δεν ευσταθεί και τόσο. Δυστυχώς, όσο ιδανικό και αν είναι το κλίμα, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να περνάς τα χρόνια σου κάτω από έναν φοίνικα όλη μέρα, όσο ειδυλλιακές και αν είναι οι παραλίες με την χρυσή άμμο, άλλο τόσο δυσχερής είναι και η καθημερινότητα των ντόπιων πληθυσμών, και δη, των ευάλωτων ομάδων, των παιδιών και των γυναικών. Αυτό που μπορεί να μην είναι τόσο γνωστό, είναι το γεγονός ότι μαζί με τους υπολοίπους επισκέπτες, επιλέγουν την Λατινική Αμερική και την Καραϊβική και τουρίστες με έντονο το αίσθημα της ικανοποίησης των γενετήσιων ορμών τους, γεγονός που ενισχύεται από τις χαλαρές νομοθεσίες των κρατών αυτών. Σε ένα τέτοιο κράτος η μέση ηλικία νομιμοποίησης της σεξουαλικής πράξης είναι τα δεκατέσσερα έτη, με αποτέλεσμα πλήθος γυναικών, αλλά και παιδιών να καθίστανται έρμαια των ακόρεστων επιθυμιών των Ευρωπαίων και των διακινητών τους, οι οποίοι, δεν διαπράττουν μόνο το έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων, αλλά και ένα σωρό άλλα, από πλαστογραφίες και ξυλοδαρμούς, μέχρι βία και βιασμούς.
Αν επιχειρούσε να διεισδύσει κανείς στην ψυχοσύνθεση ενός τέτοιου ατόμου, σίγουρα θα τρόμαζε. Τα αίτια εκδήλωσης επιθετικής συμπεριφοράς εις βάρος αδύναμων ανθρώπων με σκοπό το κέρδος, μπορούν να αναζητηθούν αναμφίβολα τόσο σε εξωγενείς παράγοντες, όπως είναι η οικογένεια, το σχολείο κ.ά, όσο και σε ενδογενείς, δηλαδή σε έμφυτες κληρονομικές ροπές και κλίσεις. Αυτό που εγείρει το ενδιαφέρον είναι η εξάπλωση του φαινομένου και η διόγκωση του αριθμού των μαστροπών, γεγονός που ενισχύεται από την αντίληψη ότι σε έναν σκληροπυρηνικό κόσμο, μόνο οι κακοί επιβιώνουν. Μάλιστα, όταν οι ‘’επιτυχίες’’ τους έρχονται η μία μετά την άλλη και τα κέρδη αυξάνονται σημαντικά, χωρίς την καταβολή ιδιαίτερου κόπου, τότε οι περισσότεροι παίρνουν παράδειγμα, είχε πει ο Ευριπίδης στο έργο του ‘’Γλαύκος’’. Άλλη παρανόηση που εξακολουθεί να υφίσταται, ως επέκταση της προηγούμενης, είναι η άποψη ότι μόνο αυτός που μετέρχεται παράνομα μέσα, θα προκόψει, ενώ ο ενάρετος κινδυνεύει να μην δικαιωθεί και ποτέ για τις καλές του πράξεις. Αυτό που αγνοούν οι περισσότεροι όμως, είναι ότι ο δρόμος του καλού ανθρώπου, που σέβεται την οντότητα των υπολοίπων, δεν χαρακτηρίζεται από τύψεις, κάτι που είναι σύνηθες φαινόμενο στην ζωή ενός διακινητή για παράδειγμα, όπως ακριβώς και το άγχος, αλλά και άλλες νευρωτικές καταστάσεις, Έτσι, αποκλείεται οι τελευταίοι να βρουν τη γαλήνη και την ησυχία στη συνείδησή τους, ειδικά όταν συνειδητοποιήσουν ότι όλα τους τα κεκτημένα είναι τόσο εύθραυστα και ασήμαντα, μπροστά στην αξία της ανθρώπινης ζωής.
Όσον αφορά στις συνθήκες που επικρατούν στους ειδικούς χώρους που στοιβάζονται οι προορισμένες για την ικανοποίηση σεξουαλικών επιθυμιών γυναίκες, αυτοί είναι επιεικώς άθλιοι. Η πλειονότητα των γυναικών δεν γνωρίζει καν σε ποια χώρα βρίσκεται, την γλώσσα της, ενώ χάνει την αίσθηση του χρόνου. Οι περισσότερες ήταν άνεργες στην φυσιολογική ζωή τους, παραμελημένες από τις οικογένειές τους, επιλέγοντας άλλες συνειδητά, άλλες ασυνείδητα τον δρόμο της πορνείας. Άλλες πάλι είναι εθισμένες σε απαγορευμένες ουσίες, φτωχές, νέες, διαβιώνοντας υπό καθεστώς ‘’δουλείας’’. Οι αμοιβές φυσικά και είναι χαμηλές, σε ποσοστό 10-15% των εισπράξεων που πετυχαίνουν.
Πολλοί ηθικολόγοι θα βιαστούν να τις κρίνουν, όμως ξεχνούν ότι εκεί που όλοι μιλάνε για ηθική, δεν υπάρχει. Σίγουρα θα μπορούσαν να αποφύγουν κάποιες καταστάσεις, όμως για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει να υπάρχει μία οργανωμένη και ισχυρή προσωπικότητα, με την κατάλληλη παιδεία και βάσεις από το οικογενειακό ή άλλο περιβάλλον τους, κάτι που μάλλον δεν υφίσταται στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι οι γονείς τους τις προωθούν σε αυτό.
Αυτό που προτείνουν οι Απόστολος Μάσπερο και Ευάγγελος Χαϊνάς, εκπρόσωποι της ελληνικής αστυνομίας, είναι η μετατροπή της συγκεκριμένης δραστηριότητας από έγκλημα ‘’χαμηλού ρίσκου-υψηλού κέρδους΄΄, σε έγκλημα ‘’υψηλού ρίσκου-χαμηλού κέρδους’’, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των διακινητών με πιο αυστηρές νομοθεσίες και όρια, ώστε να πάψουν οι περισσότερες χώρες ανά τον κόσμο να είναι άντρα διακινητών και παράνομων κυκλωμάτων. Σε αυτό το σημείο κρίνεται σημαντική η ενημέρωση όχι μόνο κάθε γυναίκας, κακοποιημένης και μη, αλλά και κάθε νοήμονος και ευσυνείδητου ανθρώπου, ώστε να περιοριστεί η εκμετάλλευση των γυναικών και η αντιμετώπισή τους ως αντικειμένων πολλαπλών χρήσεων.
Eίναι μείζονος σημασίας να καταλάβουμε σαν κοινωνία, ότι ο άνθρωπος δεν είναι αντικείμενο, προϊόν που μπορεί να πωληθεί, να μεταβιβαστεί σε άλλον ιδιοκτήτη, να προωθηθεί στο παζάρι, να εκπληρώσει κάποια ανάγκη μας. Είναι έμβιο ον με ανάγκες, αξίες, ιδανικά, μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα από ένα βράδυ ατέλειωτης ηδονικής απόλαυσης. Τέτοιας μορφής ικανοποιήσεις ταιριάζουν πολύ περισσότερο σε όντα του ζωικού βασιλείου, αλλά ακόμη και εκεί οι νόμοι της ζούγκλας φαντάζουν λιγότερο σκληροί.
Από Μιστιλόγλου Σπυριδούλα
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
