Πείτε μας λίγα λόγια για την κοινότητα σας. Πότε ενωθήκατε, πώς ονομάζεστε και ποιες είναι οι δραστηριότητές σας.
Ονομαζόμαστε “Πηγή”, στα ουκρανικά Τζερελό. Είμαστε η ουκρανική κοινότητα της Βόρειας Ελλάδας και μετράμε αρκετά χρόνια ανεπίσημα. Για την ακρίβεια 15 περίπου από τη στιγμή που βρεθήκαμε και δημιουργήσαμε αυτήν την κοινότητα και από το 2017, έχουμε επίσημη παρουσία.
Έχουμε συμμετάσχει σε διάφορες εκδηλώσεις φιλανθρωπικές και μη, σε μαγειρικά φεστιβάλ, στη γιορτή Πολυγλωσσίας που διοργάνωσε ο δήμος, αλλά και σε φεστιβάλ ανάδειξης του ουκρανικού λαού. Στόχος μας είναι γενικότερα να παρουσιάσουμε τη νοοτροπία, τα ήθη και τα έθιμα της ιδιαίτερης πατρίδας μας, στην τωρινή μας πατρίδα. Άλλωστε οι δύο αυτές χώρες, έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά.
Είμαστε κατά κύριο λόγο γυναίκες και άντρες βέβαια και είμαστε από διάφορες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, οι περισσότεροι όμως, ζούμε στη Θεσσαλονίκη.
Η χώρα σας βιώνει μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση, μια τραγωδία ουσιαστικά, μετά την εισβολή του ρωσικού στρατού. Πώς βλέπετε τα πράγματα, όντες μακριά από την πατρίδα σας;
Είμαστε μακριά, αλλά όλοι έχουμε στην Ουκρανία μέλη της οικογένειάς μας. Είμαστε σε διαρκή επικοινωνία τηλεφωνικά, με βιντεοκλήσεις και πραγματικά οι εικόνες που παρακολουθούμε μας προκαλούν πολύ πόνο και οργή. Δεν ενημερωνόμαστε πλέον από την τηλεόραση και τα μέσα, μαθαίνουμε τι γίνεται από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, αυτής της τραγωδίας.
Έχω φίλους που μέλη της οικογένειάς τους αγνοούνται, ενώ μπορεί την ίδια στιγμή το σπίτι του συγγενικού τους προσώπου να έχει βομβαρδιστεί και να το βλέπουν μέσα από φωτογραφίες γειτόνων. Άρα οι πιθανότητες επιβίωσης, είναι ελάχιστες.
Εγώ έχω εκεί πολλούς φίλους, την αδερφή, τους γονείς μου, στο Χάρκοβο, από όπου και κατάγομαι. Πρόσφατα ήρθε η ανιψιά μου με τα δύο παιδιά και το σκυλάκι τους στη Θεσσαλονίκη για να μείνουν μαζί μου, έως ότου ηρεμήσουν τα πράγματα. Οι γονείς μου όπως και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, αρνούνται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Ζουν έξω από την πόλη σε μια μονοκατοικία και στο κελάρι βρίσκουν καταφύγιο, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών.
Σύμφωνα με αυτά που σας μεταφέρουν οι δικοί σας άνθρωποι και οι συμπατριώτες σας, ποιο είναι το μεγάλο τους άγχος , πέρα από την επιβίωση;
Ο ξεριζωμός. Δεν επέλεξαν να είναι πρόσφυγες. Θέλουν να ζήσουν στο σπίτι τους, θέλουν τη δουλειά τους, θέλουν τη ζωή τους. Όλα καταστράφηκαν και πολλοί αναγκάστηκαν να φύγουν. Μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος και να ξανά γίνουν όλα αυτά, θα περάσει καιρός. Ίσως έχουν χτίσει τη ζωή τους αλλού, ίσως να μην ξαναδούν το σπίτι ή τη γειτονιά τους. Αυτό τους πονάει πολύ.
Η Ρωσία κι εσείς είσαστε γείτονες. Παρόλο που μέχρι το πρόσφατο παρελθόν υπήρχαν διαφορές – με πιο πρόσφατο τον πόλεμο στην Κριμαία- αναμένατε μια τέτοια κίνηση από πλευράς του Πούτιν;
Ειλικρινά όχι. Όπως είπατε είμαστε γείτονες, είχαμε πολύ καλή σχέση οι λαοί μεταξύ μας. Ήταν για εμάς πολύ ξαφνικό και απρόσμενο. Γι΄ αυτό και οι πολίτες τουλάχιστον, βρέθηκαν τόσο απροετοίμαστοι και εκτεθειμένοι. Αυτά δυστυχώς τα κανονίζουν πάντα άλλοι, με βάση τα συμφέροντά τους. Ποτέ δε θα μάθουμε ενδεχομένως τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτήν την εισβολή, αλλά μέχρι τότε, θα έχουν χάσει τη ζωή τους τόσοι άμαχοι.
Οι πολίτες εδώ στην Ελλάδα, είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν;
Ο κόσμος μας έχει συγκινήσει πολύ με την υποστήριξή του. Σε πολλές χώρες, όχι μόνο στην Ελλάδα. Ενδεικτική είναι και η προσφορά των εθελοντών στα σύνορα. Είναι αδύνατο βλέποντας κανείς αυτές τις εικόνες να μη συγκινηθεί και να μη θελήσει να προσφέρει, έστω και κάτι ελάχιστο. Συνεχώς λαμβάνουμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Ο κόσμος που θέλει να βοηθήσει, είναι πολύς.
Υπάρχουν επίσης πολλοί άνθρωποι, ιδιώτες αλλά και ιδιοκτήτες καταλυμάτων που θέλουν να προσφέρουν φιλοξενία και διαμονή στους πρόσφυγες και ταξιδιωτικά γραφεία που πραγματοποιούν καθημερινά δρομολόγια για να φέρουν τους ανθρώπους με ασφάλεια, στην Ελλάδα. Σκεφτείτε πως τα δρομολόγια είναι πλήρη και για το λόγο αυτό, δεν επιτρέπεται να κουβαλούν πολλά πράγματα, βαλίτσες κτλ.
Συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης στη Θεσσαλονίκη γίνεται στο κεντρικό δημαρχείο της πόλης και τη Μονή Βλατάδων. Υπάρχουν άνθρωποι της κοινότητας εκεί και όχι μόνο, που έχουν αναλάβει το έργο αυτό, να ετοιμάζουν κούτες, από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Να πούμε και σε αυτό το σημείο πως αν και υπάρχει κατανόηση στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες υποθέτω, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με το πιστοποιητικό εμβολιασμού COVID-19, λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του γεγονότος πως η Ουκρανία δεν ανήκει εκεί. Φαντάζομαι πως θα διευθετηθεί από πλευράς της πολιτείας, αν δεν έχει ήδη γίνει.
Βλέποντας έναν πόλεμο αυτό που πάντα αναρωτιόμαστε είναι αν πρέπει να υπερισχύσει ο πατριωτισμός ή η θέληση για ζωή. Εσείς πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;
Εμείς, οι περισσότεροι Ουκρανοί αν ρωτήσετε, θέλουμε να ζήσουμε. Σίγουρα δεν έχει κανείς δικαίωμα να εισβάλλει στη χώρα μας και να διεκδικεί τα εδάφη μας, από την άλλη όμως, αν δε ζεις, τι νόημα έχουν όλα αυτά. Θέλουμε να είναι καλά οι οικογένειές μας και να μη σκοτωθούν άλλοι άνθρωποι. Αν και η χώρα μας έχει επιδείξει γενναιότητα και αντοχή, θυμώνουμε που οι ηγέτες άφησαν τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ και δε βρίσκουν λύση, έτσι ώστε να τερματιστεί ο πόλεμος. Πλέον, πρέπει να αρχίσουν να τους ενδιαφέρουν περισσότερο οι ζωές που χάνονται.
Είπατε πως κατάγεστε από το Χάρκοβο, έναν από τους πρώτους στόχους των Ρώσων στρατιωτών. Πώς είναι η πόλη σας;
Είναι όμορφη και πριν την καταστρέψουν, είχε πολύ πράσινο. Την έχουν επισκεφθεί και φίλοι μου από την Ελλάδα και εντυπωσιάστηκαν. Πραγματικά, πολύ όμορφο μέρος. Ελπίζω να ξανά γίνει όπως πριν και να το βρω όπως το άφησα. Θα τα φτιάξουμε όλα από την αρχή. Είμαστε σίγουροι γι’ αυτό.
Όπως είπε και μια φίλη μου, δεν έχει να νοιαστεί τώρα πια για έναν, αλλά για 40 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους…
Για να βλέπετε τις δράσεις προς ενίσχυση της Ουκρανίας τον καιρό του πολέμου, μπορείτε να επισκέπτεστε τη σελίδα, Ukrainians in Thessaloniki | Facebook
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με την Πρόεδρο της ουκρανικής κοινότητας Βορείου Ελλάδος, Evita Ploskinna.
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
