Ο Αναπληρωτής Εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Αλλαγής Παναγιώτης Βλάχος, σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη

Γεννήθηκα το 1978 στην Αθήνα, έζησα τα πρώτα μου χρόνια στη Νέα Χαλκηδόνα και στους Άγιους Ανάργυρους της Δυτικής Αττικής. Η οικογένειά μου έκανε πράξη την αποκέντρωση και μεγάλωσα στο Καρπενήσι Ευρυτανίας, όπου τελείωσα το Λύκειο.  Είμαι μέλος της “γενιάς ΠΑΣΟΚ” ή ένα “παιδί της Αλλαγής”, αφού ζήσαμε από πρώτο χέρι την απογείωση της χώρας στις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 και τη δημιουργία μιας μεγάλης μεσαίας τάξης. Έχω σπουδάσει Νομική, με μεταπτυχιακά σε Διεθνείς Σχέσεις, Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση και Δημόσια Διοίκηση στην Αθήνα (Νομική Σχολή & Πάντειο), στο Λονδίνο (LSE) και στη Βοστώνη (Harvard Kennedy School of Government).

Εργάζομαι ως νομικός, σύμβουλος επικοινωνίας, εμπειρογνώμονας δημόσιας διακυβέρνησης και καινοτομίας στον ιδιωτικό και στον μη κερδοσκοπικό τομέα.  Το 2014 ίδρυσα μαζί με άλλους την πρωτοβουλία “Vouliwatch” για την προώθηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της ανοιχτής διακυβέρνησης και του συμμετοχικού διαλόγου. Είμαι υπεύθυνος ερευνών για το Ινστιτούτο για την Τοπική Διακυβέρνηση και τις Πολιτικές Καινοτομίας του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου. Αρθρογραφώ τακτικά στον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό.

Είμαι αναπληρωτής Εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Αλλαγής και εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Ήμουν ενεργό μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από το 2004 μέχρι το 2012, υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το “Ποτάμι” το Σεπτέμβριο του 2015, παρών σε όλες τις πρωτοβουλίες επανένωσης της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης (κίνηση 58, Επιτροπή για τις Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις κλπ). Είμαι ιδρυτής και επικεφαλής της προοδευτικής πολιτικής κίνησης “Μπροστά”, που έβαλε στο δημόσιο διάλογο τη σημασία της διαγενεακής αλληλεγγύης. Στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου 2019 ήμουν υποψήφιος με το Κίνημα Αλλαγής στο Βόρειο Τομεά (της Β’) Αθηνών, καθώς ζω στο Χαλάνδρι από το 2004. 

Πιστεύω ότι η πολιτική είναι το πιο σπουδαίο μέσο για να πετυχαίνεις συλλογικούς στόχους. Πιστεύω στο Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα που απελευθερώνει τη γνώση, ενδυναμώνει τις μειοψηφίες, προστατεύει το περιβάλλον, μάχεται για μια ουσιαστική, συμπεριληπτική δημοκρατία και μια Ευρώπη δίκαιης ανάπτυξης και αλληλεγγύης. Ως παιδί της Αλλαγής, που μεγάλωσε τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90, πιστεύω στο δικαίωμά όλων – και κυρίως όσων δεν κληρονόμησαν – να ζουν μια καλύτερη ζωή από τους γονείς και τους παππούδες τους, με καλύτερη δημοκρατία, πρόοδο, δικαιοσύνη, προστασία και ευημερία. Αυτές οι αξίες είναι τα θεμέλια του προοδευτικού χώρου και η πρώτη ύλη για μια δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία. Για μια μεγάλη Αλλαγή, για να ξανασηκωθούμε ψηλότερα.

Ο χώρος της κεντροαριστεράς έχει δοκιμαστεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Τι έφταιξε; Οφείλεται κυρίως σε εσωκομματικούς παράγοντες;

Το φαινόμενο είναι διεθνές. Η κυριαρχία του καζινο-καπιταλισμού, το άνοιγμα του διεθνούς εμπορίου και ο διεθνής καταμερισμός εργασίας, σημαίνει ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει χάσει τα παραδοσιακά εργαλεία φορολόγησης και αναδιανομής, αλλά και κινητοποίησης των συνδικάτων. Ταυτόχρονα, η διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα γίνεται σε βάρος της πραγματικής οικονομίας, αφού τα κέρδη δεν επανεπενδύονται σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις που δίνουν καλές θέσεις εργασίας, όπως πχ η μεταποίηση, αλλά σε νέα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Έτσι τα δημόσια έσοδα συρρικνώνονται και αρχίζουν οι περικοπές σε κοινωνικές υπηρεσίες, όπως επιβάλλει το γερμανοκίνητο δόγμα της λιτότητας. Αυτή η πραγματικότητα χτυπά την εργατική τάξη και το παραδοσιακό ακροατήριο της σοσιαλδημοκρατίας, οπως πχ οι συνταξιούχοι και επιδοματούχοι, με αποτέλεσμα αυτοί άλλοτε να στρέφονται στην αριστερά ή στην άκρα δεξιά, που επαγγέλλονται έναν ξεπερασμένο προστατευτισμό. Στην Ελλάδα τα πράγματα χειροτέρευσαν από την αυτοθυσία του ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί μια πρωτοφανή λιτότητα, με αποτέλεσμα την εξαέρωσή του. Όσες προσπάθειες έχουν γίνει έκτοτε, με πιο σημαντική αυτή του Κινήματος Αλλαγής, σκόνταψαν περισσότερο πάνω σε προσωπικούς εγωϊσμούς και προσωπικότητες κατώτερες των περιστάσεων, παρά σε ιδεολογικά εμπόδια. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι η κεντροαριστερά είναι η μήτρα της κοινωνικής αλλαγής και των μεγάλων μεταρρυθμίσεων. Το βλέπουμε εξάλλου με την διαδοχή ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, που είναι και οι δυο κατώτεροι των περιστάσεων.

Πιστεύετε πως το προσεχές διάστημα, θα φέρει μεγάλες αλλαγές στην παράταξή σας;

Η αλλαγή είναι καλό πράγμα αν είσαι έτοιμος να την υποδεχθείς. Άλλωστε είμαστε ένα Κίνημα Αλλαγής, που σημαίνει ότι κοιτάμε μπροστά, συζητάμε, ψηφίζουμε, έχουμε διαφορετικές απόψεις, αναγνωρίζουμε λάθη ή παραλείψεις, αλλά μας συνδέουν πολλά περισσότερα από μια απλή νοσταλγία για όσα έκανε το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ στην εποχή του ήταν ένα Κίνημα Αλλαγής, που έβαλε μπροστά τα καλύτερα μυαλά της γενιάς των γονιών μας, διεκδίκησε και πέτυχε μια καλύτερη ζωή γιατί ήξερε που θέλει να πάει τη χώρα. Και κατάφερνε πάντα να πείσει την πλειοψηφία να το ακολουθήσει, ανεξάρτητα αν στο δρόμο συναντούσε διάφορα εμπόδια και σειρήνες. Έτσι λοιπόν οραματίζομαι μια μεγάλη αλλαγή στο σημερινό διάδοχο του ΠΑΣΟΚ: μια αναγέννηση βασισμένη σε νέες ιδέες και νέα πρόσωπα στην πολιτική – ανεξαρτήτως ηλικίας – που θα μας επανασυνδέσει με όσους χάσαμε στην πορεία: τους νέους, τους άνεργους, τους επισφαλείς εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, τους συνεπείς δημοσίους υπαλλήλους, όσους βιώνουν αδικίες και καταπίεση επειδή είναι “διαφορετικοί”. Η κ. Γεννηματά γνωρίζει αυτήν την ανάγκη και την επιδιώκει συστηματικά.

Πώς κρίνετε το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο; Σας ανησυχεί ως κόμμα;

Δε βλέπω άνοιγμα στο κέντρο, αλλά περιχαράκωση στα άκρα. Την ίδια στιγμή που ο κ. Τσίπρας περιοδεύει με ένα μικρόφωνο στις τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ, στην Αθήνα κάνει αντιπολίτευση ο κ. Πολάκης. Στη Βουλή περισσεύει η άρνηση και ο κιτρινισμός, ενώ προκαλούν τη μνήμη μας οι θεατρινισμοί όσων ευθύνονται για την κατάντια κάποιων πανεπιστημιακών σχολών, την προσφυγική κρίση και την εξάντληση της μεσαίας τάξης, σήμερα να παρουσιάζονται ως κοινωνικοί αγωνιστές και μεταρρυθμιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι αν πιάσει την τέρμα αριστερά γωνία, θα σπρώξει τη Νέα Δημοκρατία στην ακροδεξιά, ώστε να ηγεμονεύσει ξανά. Λάθος τους και θα το πληρώνουν καθημερινά, γιατι η πλειοψηφία των Ελλήνων κουράστηκε από τον διχασμό και τις φωνές. Ξαναλέω ότι με ενδιαφέρει κυρίως τι κάνουμε εμείς. Τι αποφάσεις παίρνουμε, πως λειτουργούμε ως κόμμα, ποιους εκπροσωπούμε, τι αντιπολίτευση κάνουμε και τελικά στη Βουλή, πως οριοθετούμε τις θέσεις μας απέναντι στη Συντήρηση και στη Νέα Δημοκρατία.

Είστε υποστηρικτής του συνθήματος “Κεντρικός Πυλώνας το ΠΑΣΟΚ”, όπως έχουν δηλώσει πολλά από τα στελέχη σας, ή του να πορευθείτε σε έναν πολιτικό δρόμο πιο “αποκομμένο” από το παρελθόν;

Πως θα μπορούσαμε να αφαιρέσουμε την ψυχή του Κινήματος Αλλαγής; Είναι σαν να αφαιρούμε βιώματα, αναμνήσεις, πορείες ζωής, συναισθήματα, μεγάλα έργα, εθνικές κατακτήσεις. Χάρις στο ΠΑΣΟΚ πρόλαβαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ανέσεις σχεδόν τρεις γενιές. Αν άντεξε η Ελλάδα την κρίση και δεν μετατράπηκε σε τριτοκοσμική παροικία, όπως ήθελε ο κ. Βαρουφάκης με τον κ. Τσίπρα και τον κ. Σόιμπλε το 2015, είναι επειδή το ΠΑΣΟΚ θεμελίωσε μια μεσαία τάξη, που στήθηκε στην ουρά και πλήρωσε τους φόρους της αυτά τα χρόνια. Άρα το ΠΑΣΟΚ πρέπει να το κρατήσουμε ζωντανό, αναγνωρίζοντας όμως ότι τώρα έχουμε ένα μεγαλύτερο σπίτι, που κρατά ζωντανό το ΠΑΣΟΚ και πολιτικά και οικονομικά. Αν κάποιοι θέλουν ένα ΠΑΣΟΚ αυτόνομο, πρέπει να εξηγήσουν πως θα εξασφαλίσουν την επαναφορά του σε κανονική λειτουργία. Είμαι βέβαιος ότι στο συνέδριο θα αποσαφηνιστούν αρκετά γκρίζα σημεία και η επόμενη μέρα θα μας βρει περισσότερο ενωμένους.

Όσον αφορά στις εξελίξεις λίγο πέρα από τα σύνορα, ποιο είναι το σχόλιό σας για την τουρκική προκλητικότητα, αλλά και την ασταθή συμπεριφορά του Ντόναλντ Τραμπ; Πρέπει να μας φοβίζουν ως έθνος;

Η Τουρκία χρησιμοποιεί ταυτόχρονα το προσφυγικό, τις γεωτρήσεις και την επέκτασή της προς Ανατολάς ως αιχμές μιας επιθετικής επίδειξης ισχύος με την ανοχή και ενθάρρυνση των Η.Π.Α. Η ριψοκίνδυνη απόφαση του Τραμπ να αποσυρθεί από την Συρία και τη Μέση Ανατολή αφήνοντας ως τοποτηρητές τους Τούρκους και αφεντικά τους Ρώσους με το Ιράν, θα δημιουργήσει μια νέα ισορροπία ισχύος στην περιοχή, με πρωταγωνιστές τρια απολυταρχικά καθεστώτα που αντιλαμβάνονται την εξωτερική πολιτική ως παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, δηλαδή “ο νικητής τα παίρνει όλα και ο χαμένος τίποτα”. Η Ελλάδα επέλεξε να συμπορευτεί και να ταυτιστεί με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως για παράδειγμα η fast track επίλυση του σκοπιανού ζητήματος. Η ταύτιση αυτή φαίνεται να θωρακίζει την χώρα σε επίπεδο στρατιωτικής και ενεργειακής ασφάλειας, αλλά η παρουσία του Τραμπ στον Λευκό Οίκο δεν έιναι εγγύηση ότι αυτή η στρατηγική θα έχει βάθος χρόνου, ιδιαίτερα όταν ο Ερντογάν παραμένει στενός εταίρος του σημερινού ενοίκου του Λευκού Οίκου.

Leave a Comment