Η Γενοκτονία του Ποντιακού Πληθυσμού χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο φάσεις: Ξεκίνησε μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 από τους Νεότουρκους και εντάχθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κορυφώθηκε με πρωτοφανή βιαιότητα και απανθρωπιά, την περίοδο 1919-1923, υπό την καθοδήγηση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Ως αντίδραση στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι μπορούσαν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι Tούρκοι εθνικιστές υπό την καθοδήγηση του Μουσταφά Κεμάλ, είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες, το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια.
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου, προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην τελική λύση.
Στις 19 Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια – απάνθρωπη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, φτάνουν τους 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί, κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρεια Ελλάδα.
Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης, για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
