Σίγουρα, όλοι κάποια φορά στη ζωή μας, θα έχουμε έρθει σε ρήξη με μεγαλύτερούς μας, είτε με άτομα του στενού περίγυρου μας, είτε στο δρόμο, στα ΜΜΜ, στο σχολείο. Το θέμα έγκειται στο ότι πίσω από κάθε σύγκρουση, μικρή ή μεγάλη, κρύβεται ένα τεράστιο κενό στην επικοινωνία των δύο εμπλεκόμενων, του νέου και του ηλικιωμένου, που σχετίζεται αναμφίβολα με τον διαφορετικό τρόπο αντίληψης που έχει ο καθένας. Φυσικά και άνθρωπος με άνθρωπο με διαφέρει, ωστόσο και η ηλικία διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου, όπως ακριβώς και η εμπειρία. Οι διαφωνίες μεταξύ των δύο, πάντα θα υπάρχουν και θα κλιμακώνονται ολοένα και περισσότερο, όσο τα χρόνια διαφοράς μεγαλώνουν. Μερικές φορές, είναι δώρον άδωρον να διαπληκτιστείς με έναν μεγαλύτερό σου, αφού δεν πρόκειται τις περισσότερες φορές να έρθει κανείς από τους δύο στη θέση του άλλου. Ωστόσο, αν ο καθένας γνωρίσει τα χαρακτηριστικά του άλλου, θα είναι σε θέση να εξηγήσει καλύτερα κάποιες συμπεριφορές και ως εκ τούτου θα ρίχνει λίγο νερό στο κρασί του.
Πιο συγκεκριμένα, αν αναλύσουμε την ψυχοσύνθεση του νέου, θα διαπιστώσουμε, σύμφωνα με τους επιστήμονες, πως ο ίδιος είναι γεμάτος επιθυμίες και πάθη. Διψά για νέες εμπειρίες, ωστόσο οι ζωηροί πόθοι του δεν διαρκούν για πολύ κι έτσι γρήγορα φτάνει στον κορεσμό και την ανία. Τις περισσότερες φορές, γίνεται θυμώδης και παράφορος, σα να παρασύρεται από την ορμή του. Εντούτοις, ο θυμός αυτός τον βοηθά να μη φοβάται, έχει πυγμή και είναι εύελπις και η ελπίδα τον κάνει να έχει εμπιστοσύνη. Από την άλλη είναι ντροπαλός και μεγαλόψυχος, γιατί ακόμη δεν έχει γνωρίσει πολλές αποτυχίες στη ζωή του, που θα μπορούσαν να τον σκληρύνουν. Είναι σημαντικό ακόμη να τονίσουμε πως ο νέος δεν είναι κακός, αλλά αφελής. Δεν έχει προλάβει να αντιμετωπίσει πολλές αχρειότητες και έτσι δεν έχει δόλο, είναι εύπιστος, ούτε σκέφτεται περίπλοκα και καχύποπτα, από φόβο μήπως εξαπατηθεί. Πόσες φορές έχει προλάβει να εξαπατηθεί άλλωστε;
Εκτός αυτού, αγαπά πολύ τους φίλους και τους οικείους του περισσότερο παρά στις άλλες ηλικίες, γιατί δεν τους βλέπει συμφεροντολογικά. Κάθε φορά που σφάλλει, σφάλλει σε μεγάλο βαθμό. Εξάλλου, ό,τι κάνει, το κάνει στον ύψιστο βαθμό. Αγαπά πολύ και μισεί εξίσου υπερβολικά πολύ. Γι’ αυτό και απογοητεύεται πολύ. Η μεσότητα φαίνεται να χάνει το νόημά της. Για αυτό και στις απόψεις του είναι ακραίος. Νομίζει ότι τα ξέρει όλα, εμμένει στην άποψή του μέχρι τέλους. Αν τύχει να διαπράξει κάποιο έγκλημα, δεν το κάνει με κακούργα διάθεση, αλλά από την ροπή που έχει να προσβάλλει τους γύρω του. Του αρέσει όμως να γελά, να χαίρεται, αγαπά τη ζωή, δεν ζει στο παρελθόν, γιατί δεν το έχει ζήσει ακόμη.
Από την άλλη πλευρά, ο ηλικιωμένος κουβαλά στους ώμους συσσωρευμένη πείρα πολλών ετών. Επειδή ακριβώς έχει ζήσει πολλά χρόνια, έχει εξαπατηθεί, απογοητευτεί, κάνει σφάλματα περισσότερες φορές. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που τα ίδια τα βιώματά του έχουν γίνει οι χειρότεροι εφιάλτες του, γι’ αυτό οι συμβουλές του σχεδόν πάντα ενέχουν καχυποψία και αρνητισμό. Οι λέξεις ‘’ίσως’’, ‘’πιθανώς’’ είναι οι αγαπημένες του. Για όλα τα παραπάνω, ούτε αγαπά πολύ ούτε και μισεί. Αγαπά έτσι σαν να πρόκειται να μισήσει και μισεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί να αγαπήσει. Είναι επίσης φιλάργυρος, γιατί γνωρίζει καλά ότι είναι δύσκολο να αποκτήσεις τα χρήματα και εύκολο να τα χάσεις. Τις περισσότερες φορές γίνεται δειλός, φοβάται εκ των προτέρων, νομίζει ότι ξέρει από πριν την έκβαση των πραγμάτων. Έτσι ο νέος φαίνεται θερμός, ενώ ο ηλικιωμένος παγωμένος. Θα μπορούσαμε να πούμε όμως πως είναι φιλόξενος, ειδικά τις τελευταίες μέρες της ζωής του, που εκτιμά περισσότερο κάποια πράγματα. Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό του είναι πως ζει περισσότερο με τις μνήμες, γι’ αυτό και είναι πολυλογάς, έχει τόσα να διηγηθεί. Φαίνεται να ευχαριστιέται όταν θυμάται. Ακόμη, ο θυμός του θα είναι ξαφνικός και αδύναμος. Δε συνηθίζει να γελά πολύ, δεν του αρέσουν τα αστεία, συνηθίζει να μεμψιμοιρεί για τα δεινά που του έχουν συμβεί.
Παρόλα αυτά κρίνεται αναγκαίο να υπογραμμίσουμε ότι τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν αποτελούν θέσφατο, ούτε είναι απαραίτητο να διαθέτουν όλοι οι νέοι παρορμητισμό, ή όλοι οι ηλικιωμένοι να είναι μεμψίμοιροι. Τα παραπάνω στοιχεία απλώς παρατηρούνται συχνά σε πολλές περιπτώσεις, που ανήκουν στην ίδια κατηγορία.
Ως επιστέγασμα της ανάλυσης, προκύπτει ότι κάθε άνθρωπος είτε νέος, είτε μεγαλύτερος, οφείλει να σέβεται την ιδιοσυγκρασία του άλλου και να μην υποτιμά την προσωπικότητα και τις δυνατότητές του. Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις κρίνονται αναγκαίες προκειμένου να συνεννοηθούν αυτοί οι δύο. Ας μην ξεχνάμε εμείς οι νεότεροι, πως θα βρεθούμε στη θέση των ηλικιωμένων και οι τελευταίοι ας μην λησμονούν ότι υπήρξαν κάποτε νέοι. Ας ελπίσουμε πως το χάσμα έτσι θα γεφυρωθεί!
Από Μιστιλόγλου Σπυριδούλα
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
