Καθημερινά, σε κάποιο μέρος, κάποια χρονική στιγμή, ένας άνθρωπος βιώνει ένα δυσάρεστο γεγονός. Ένα γεγονός που του αλλάζει τη ζωή, τον στιγματίζει και συχνά, τον καταβάλλει. Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι να προχωράει.
Το να μαθαίνει κάποιος να αντιμετωπίζει τον ψυχικό πόνο και να βρίσκει τη δύναμη να ορθοποδήσει, ακούγεται πολλές φορές δύσκολο και ουτοπικό. Ωστόσο, η δύναμη αυτή βρίσκεται πραγματικά, μέσα στον κάθε άνθρωπο. Στην ψυχολογία, αυτή η εσωτερική δύναμη ονομάζεται ψυχική ανθεκτικότητα. Πρόκειται δηλαδή, για την ικανότητα του ατόμου να προσαρμόζεται σε αντίξοες και στρεσογόνες καταστάσεις. Όλοι μας κατά καιρούς αντιμετωπίζουμε προβλήματα υγείας, οικογενειακά, διαπροσωπικών σχέσεων, οικονομικά ή εργασιακά. Η ψυχική ανθεκτικότητα λοιπόν, αφορά σε μια δυναμική διαδικασία που βοηθάει το άτομο να προσαρμόζεται στις δύσκολες συνθήκες και να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του περιβάλλοντός του. Είναι ένας τρόπος σκέψης και ζωής, που δίνει την ευελιξία να διαχειρίζεται κανείς, την οποιαδήποτε αλλαγή. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αναπτύξουν ψυχική ανθεκτικότητα. Βέβαια, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και το περιβάλλον (οικογενειακό και κοινωνικό), στο οποίο μεγαλώνει και αλληλεπιδρά ένας άνθρωπος.
Αρκετές φορές όμως, οι συνθήκες που διαμορφώνονται μετά από ένα απροσδόκητο γεγονός, δεν μπορούν να αλλάξουν. Άσχημα πράγματα συμβαίνουν και συχνά οι άνθρωποι αισθάνονται αδύναμοι, να τα αντιμετωπίσουν.
Εύλογα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, κατά πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να παραμείνει αλώβητος, μετά από μια πολύ, δύσκολη κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι οι δύσκολες στιγμές, τραυματίζουν ψυχικά, τον καθένα από εμάς. Αυτό όμως που πρέπει ο κάποιος να κατανοήσει, είναι ότι είναι απόλυτα φυσικό να πονέσει, να θρηνήσει και να απογοητευτεί. Είναι φυσικό να μην είναι καλά, είναι φυσικό να κλάψει, ή να θυμώσει. Αυτό που χρειάζεται, είναι χρόνος. Χρόνος να συνειδητοποιήσει τί συνέβη, να αφουγκραστεί το συναίσθημα του πόνου και να καταλάβει μέσα από τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει, ποια είναι η δύναμή του, πού έκανε λάθος, πώς μπορεί να βελτιώσει τον εαυτό του, τί έμαθε από όλο αυτό.
Το πιο σημαντικό είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου, ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει να ζει με την απώλεια και τον πόνο. Ο χρόνος μπορεί τελικά να μη βοηθάει ώστε να ξεχάσει κάποιος τελείως, βοηθάει όμως στο να προσαρμοστεί και να προχωρήσει μπροστά. Με τις όποιες απώλειες, αλλά και με τις όποιες προσθήκες. Ο μόνος λόγος που κανείς μπορεί να κοιτάξει πίσω, είναι για να δει, πόσο μπροστά έχει φτάσει. Εξάλλου η ζωή, έχει σίγουρα δυσκολίες, έχει όμως και αρκετές όμορφες στιγμές, που μετρούν πραγματικά. Και αυτό είναι τελικά που αξίζει: οι στιγμές, οι άνθρωποι που τις πλαισιώνουν και οι στόχοι που θέτει κανείς, για να πετύχει την προσωπική του ευτυχία και αυτοπραγμάτωση. Ίσως τελικά το σύνθημα για τη ζωή, είναι να προχωράμε…
Από Τσιάκου Χρύσα
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
