Αν το καλοσκεφτείς, όλα τα όμορφα, νόστιμα, διασκεδαστικά πράγματα, είναι στρογγυλά. Δαχτυλίδια, ντόνατς, ρόδες λούνα πάρκ και χιλιάδες άλλα, συνθέτουν αυτό το μοναδικό σχήμα. Πώς θα ήταν η ζωή, χωρίς τους κύκλους; Αλλά και μεταφορικά να το δεις, κύκλους δεν κάνει η ζωή;
Ωστόσο, αυτό το ενδιαφέρον και χαριτωμένο γεωμετρικό σχήμα, θα μπορούσε να ταυτιστεί και με άλλες, αρνητικές ίσως έννοιες, όπως για παράδειγμα την άσκηση βίας, σε όλα τα επίπεδα. Είναι γνωστός στο χώρο της Ψυχολογίας ο όρος ‘’ κύκλος της κακοποίησης’’ και σχετίζεται εκ πρώτης αναλύσεως με την διαγενεαλογική μεταβίβαση της βίας και των ψυχωτικών τραυμάτων, ανάλογα με τον τρόπο γαλούχησης του καθενός.
Σύμφωνα με την Κία Θανοπούλου, ψυχολόγο, ψυχοθεραπεύτρια, και οικογενειακή θεραπεύτρια, η θεωρία της προσκόλλησης, η οποία κατ’ουσίαν έχει να κάνει με τον τρόπο που τα παιδιά προσκολλώνται στους γονείς, περιμένοντας από αυτούς ασφάλεια, στοργή, κατανόηση, καθορίζει την πορεία των παιδιών και μετέπειτα ενηλίκων. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι γονείς τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, αντιμετωπίζουν τα παιδιά ανάλογα με τα όσα εισέπραξαν εκείνοι σε μικρότερη ηλικία από το οικογενειακό τους περιβάλλον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για το μέλλον των παιδιών.
Αυτή η παρατήρηση εξηγεί πολλά, ιδίως τη συμπεριφορά ορισμένων γονιών, που κακοποιούν τα παιδιά τους. Μέσω της βίας ουσιαστικά, ο επιθετικός γονέας εξωτερικεύει τα έντονα συναισθήματα που δεν έκανε γνωστά στους γονείς του και τότε, από θύμα μετουσιώνεται σε θύτης, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Το θέμα είναι ότι με τις πράξεις του προετοιμάζει το έδαφος, ώστε να επανέλθει στην κατάσταση του θύματος αργότερα, όταν τα παιδιά του δεν θα έχουν αναπτύξει μαζί του, κανένα ισχυρό δέσιμο.
Οι γονείς είναι σημαντικό να γνωρίζουν, ότι οποιοδήποτε αρνητική εμπειρία κληρονόμησαν, μαζί με τα υπόλοιπα, φεύγοντας ως ενήλικες από τις πατρικές τους εστίες, δεν αφορά κανέναν άλλον, πέρα από τους ίδιους. Αυτό σημαίνει πως ο/η σύντροφος και τα παιδιά αποτελούν νέα πρόσωπα στην καινούρια τους ζωή, δεν τους έχουν πληγώσει, ώστε να τους φέρονται σαν να ήταν οι δυσλειτουργικοί γονείς και φυσικά, δεν πρέπει να είναι απορριπτικοί μαζί τους, γιατί πολύ απλά θα ξανά βιώσουν τον πόνο της εγκατάλειψης και θα έχουν φερθεί σαν τα άτομα, που μέχρι τώρα μέμφονταν.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν το μερίδιο ευθύνης όταν αποφασίζουν να φέρουν στον κόσμο μικρές υπάρξεις, που το μόνο που ζητούν από είναι μία ασφαλή προσκόλληση, που θα τις βοηθήσει να αποκτήσουν αυτοεκτίμηση, σιγουριά. Σίγουρα, δεν είναι εύκολο να αποδεσμευτεί κανείς από τα τραύματα του παρελθόντος, όμως με κίνητρο την αγάπη για μία ήρεμη ζωή και την απομάκρυνση από αυτόν τον φαύλο κύκλο της κακοποίησης, δύνανται όλοι οι ενήλικες να συμφιλιωθούν με τις εμπειρίες τους, όποιες και αν είναι αυτές και να αναπτύξουν μία υγιή σχέση, με τα παιδιά τους.
Οι ενήλικοι αλλά και αυτοί που διαμένουν ακόμα με το οικογενειακό τους περιβάλλον, είναι μείζονος σημασίας να μην καθορίζονται από το παρελθόν και την τοξικότητα, που το χαρακτηρίζει. Από εκείνους εξαρτάται αν θα συνεχιστεί αυτός ο καταστροφικός κύκλος, της κακοποίησης. Είναι απαραίτητο ο κάθε άνθρωπος να εξερευνά τον εσωτερικό του κόσμο, να συμφιλιώνεται με την ιδέα της αποτυχίας, της απόρριψης, όσο ανέφικτο και αν ακούγεται, προκειμένου να εξασφαλίσει την ψυχική ισορροπία του, αλλά και των γύρω του.
Οφείλουν να αποκτήσουν γνήσια ενδιαφέροντα, να συναναστραφούν θετικά άτομα, που τους εφοδιάζουν με την περίσσεια ενέργειά τους, να βρουν τη γαλήνη μέσα τους και οι σχέσεις από κει και πέρα δε θα είναι επιδερμικές και ψυχρές.
Από Μιστιλόγλου Σπυριδούλα
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
